Wonen en zelf bouwen in Bakkie

Wij wonen in Bakkie; officieel heet het plantage Reynsdorp.

Een voormalige koffieplantage en de laatst bewoonde plantage aan de rechteroever van de Commewijnerivier. En ook het eind van het fietspad dat loopt van Plantage Rust en Werk naar Bakkie. Vanaf hier begint de Warappakreek, het strand en het bos. Een prachtige idyllische plek. Toen we hier kwamen was Bakkie een voorbeeld hoe een plaats kapot kan gaan. Niemand had er meer vertrouwen in. Van de meer dan duizend mensen die hier in de jaren 70 woonden waren er nog geen dertig over. Er was in twintig jaar niets geïnvesteerd, alles was kapot. De steiger, de dijken overal lag oud hout, restanten van huizen.  Samen met mijn vrouw Marsha, die hier een stuk grond geërfd had, zijn we begonnen met het laten uitgraven van de Warappakreek van tien kilometer lang. We zijn gaan lobbyen bij de overheid voor bestrating, voor de restauratie van de sluis en de steiger. Dat is gelukt, ook hebben we nu stroom. Nu wordt Bakkie gezien als voorbeeld van ontwikkeling.

De vrijheid die we hebben is heel bijzonder. Ik heb geen brievenbus, dus ook geen post. Dat wil niet zeggen dat ik mijn rekeningen niet hoef te betalen. We bouwen hier ons eigen huis. Maar bouwen is hier erg duur en de logistiek is moeilijk want al het bouwmateriaal moet uit de stad komen en deels met de boot over de Commewijne rivier tot in de Matapicakreek. De mensen hier bouwen met weinig nieuw hout en veel oud hout en storten een kleivloer. Ik wil wat meer luxe, wat meer comfort.

Het mooiste is wanneer je ook verandering voor je omgeving kan brengen. Daar zijn we in geslaagd. De mensen hadden geen rechtszekerheid, geen grondpapieren. Wij hadden het stuk grond gekocht en op onze naam gezet. Maar mijn buren die generaties lang hier wonen hadden geen papieren. Het kan toch niet zo zijn dat ik als buitenlander in Bakkie wel de grond op mijn naam heb. We hebben ervoor gezorgd dat de hele gemeenschap nu grondpapieren heeft. Inmiddels wonen hier weer een paar honderd mensen.

De ontwikkeling van het vaste land van Commewijne is na de komst van de brug begonnen. Daar kwamen de winkels, daar werd gesloopt en gebouwd. Hier was achtergesteld gebied omdat je er alleen met de boot kan komen. Maar juist daardoor zijn de kampongs en de dessa’s bewaard gebleven. Achteraf is dat nu onze kracht. Het gebied is authentiek.

We hebben geen eigen personeel in ons toeristisch bedrijf. Mijn vrouw en ik doen bijna alles zelf. We werken wel met vaste mensen, bootsmannen, gidsen enz., zo houden we het kleinschalig en dat werkt voor ons goed.