Meisje uit Guyana op Braamspunt

Ik was elf jaar oud toen ik in 1984 van Guyana naar Braamspunt kwam.

Ik was elf jaar oud toen ik in 1984 van Guyana naar Braamspunt kwam. Braamspunt is een onbewoond wild strand in de monding van de Suriname rivier. De vissers zitten er allemaal tijdelijk. Zo ook mijn vader. Het lukte mijn moeder in Guyana niet om mijn broer en ik alleen verzorgen en daarom zijn we bij onze vader komen wonen. Het was geen leuke periode om als jong meisje op Braamspunt te wonen, omdat ik nooit meer naar school ben gegaan. In Guyana had ik wel op school gezeten. In Suriname kon mijn vader zich niet veroorloven mij naar school te sturen. Hij had wel een vriend, die om de drie maanden wat boeken en tijdschriften voor ons bracht. Ik kan wel lezen en schrijven in het Engels, maar ook weer niet zo goed omdat ik geen mulo niveau heb gehad.

Op Braamspunt woonden ongeveer vijftig mensen. De meeste bleven er tijdelijk in kleine kampen. Als ze voldoende vis hadden gevangen of als het visseizoen voorbij was, gingen ze terug naar de stad. Zij bleven niet hier wonen. Maar mijn vader had geen huis in de stad of ergens in Commewijne. Het enige dat we in ons huisje op Braamspunt hadden was een kleine zwart wit televisie dat op batterijen draaide. Verder was er niet veel te beleven, het was een kaal en heet strand met bruin water.

Op Braamspunt was het hard werken. Mijn vader vertrok elke dag rond één uur ’s middags om de vangst te halen. Als hij rond drie uur terugkwam werd de vangst op een brede tafel gelegd en werden de garnalen en de vissen van elkaar gescheiden. De vissen werden in een koelbox gezet. Die waren voor de doorverkoop naar de markt. De garnalen werden in de zon gedroogd. Mijn enige uitje was elke zaterdag als we naar de markt gingen om wat boodschappen te halen. Rond mijn twintigste leerde ik mijn echtgenoot kennen en met hem ben ik naar Pomona verhuisd, een klein vissersdorp dat tien minuten varen is van Braamspunt.