Hoe de liefde begon op zee

Ik was bootsman op de Bosrokoman, een houten tourboot. Dat was zevenentwintig jaar geleden.

We gingen naar plantage Rust en Werk, dolfijnen spotten en brachten een bezoekje aan Margarita. We lunchten op Frederiksdorp, waar mevrouw Hagemeijer voor ons kookte. Na de lunch gingen we naar Alliance en reden op een tractor door de sinaasappelplantage. Dan door het Matapicakanaal naar zee. We voeren naar Braamspunt om te zwemmen en vandaar terug naar Paramaribo.

Wanneer het schildpaddenseizoen was, bleven we op het zeestrand slapen. We trokken de boot met de achterkant op het strand.

We kookten op de boot en sliepen in hangmatten.

Wat ik nooit zal vergeten, is de keer dat we met een groepje Nederlanders, die een documentaire wilden maken, naar Matapica gingen. De mannen vroegen om een klein stukje langs de kust te varen. Eigenlijk had ik geen zin om de zee op te gaan, het was al tijd om terug te gaan. Na een tijdje varen zagen we een soort streep boven het water die steeds dichterbij kwam. Teruggaan kon niet meer. Het bleek een metershoge golf te zijn. Met de punt van de boot, beide motoren aan, gingen we recht over de golf. Maar de tweede golf belandde in de boot. Iedereen was doodsbang. Een man raakte zodanig in paniek dat hij overboord wou springen. We moesten hem vastbinden. De hoge golven bleven urenlang aanrollen. Toen opeens was het over en was de zee weer spiegelglad. Het was pikdonker en we vonden pas om drie uur ‘s nachts de ingang van het Matapica kanaal terug. En zo gingen we naar Bakkie waar we konden aanleggen en de dag afwachten. Daarna ben ik nooit meer met de Bosrokoman de zee opgegaan.

Ongeveer een jaar later werd ik aangesproken door een jonge vrouw die op vakantie in Suriname was. Ze had de documentaire gezien en zich krom gelachen. Het liep uit op een prachtige liefde. We zijn getrouwd, hebben twee mooie kinderen en zijn al 24 jaar samen.