Een familie herinnering

Een deel van mijn voorouders komt van hier. Nog voordat ik me hier kwam vestigen bracht mijn opa me voor de eerste keer hier naartoe.

Het was fijn om de historie samen met hem te beleven. Misschien heb ik het ploegen en zwoegen van hem geërfd, haha... Mijn zussen en broers in elk geval niet. Maar ze zijn wel trots op mij. Ik doe het niet alleen voor mezelf; ook voor andere bewoners, voor het nageslacht en voor toeristen.

Ik weet nog dat we oom de Rijp zaliger bezochten. Ik heb nog meegemaakt dat hij overleed en hier ten grave is gelegd. Een van de weinige bewoners van Bakkie die hier is begraven. Zijn grafkist is gezamenlijk door iedereen gemaakt. Zo gaat dat hier, iedereen doet dingen samen. Dat kende ik niet in Nederland. Ik zeg het steeds, het is een stukje paradijs hier met een heerlijke vrijheid. Er is veel historie hier in Bakkie. Je ziet hier de oude vertrouwde dingen nog.        

Ik zie de toekomst van Bakkie als een verbeterde versie van hoe het nu is.  Maar het moet wel authentiek blijven. Veel jongeren zijn naar de stad getrokken om zich verder te ontwikkelen. Als die terugkomen met hun nieuwe ideeën en hier iets gaan ontplooien, dan zal Bakkie zich ook verder ontwikkelen. Een onprettige herinnering van de familie is het tragische heengaan van een van mijn voorouders. Hij was de grootvader van mijn opa en heeft heel lang hier op de plantage gewerkt. Hij is doodgebeten door een tijger tijdens het jagen. Dit verhaal leeft in de hele familie. Hij werd aangetroffen in het bos. Doodgebeten. En dat terwijl er wordt beweerd dat tijgers eigenlijk geen mensen aanvallen. Soms als ik in het bos loop dan vraag ik me wel af of er niet eentje in de buurt is.