Moeder op Pomona

Met mijn man kreeg ik vier kinderen, waarvan een is overleden.

Met mijn man kreeg ik vier kinderen, waarvan een is overleden. De eerste kreeg ik op mijn 21ste, de tweede toen ik 22 jaar oud was, de derde op mijn 24^ste en de jongste op mijn 40^ste.  We hebben een schoonzoon en een kleinkind erbij gekregen. Ik ben op Pomona komen wonen omdat de kinderen dan naar school konden gaan. De schoolboot komt hier rond zes uur ’s morgens om de kinderen op te halen. 

We zijn geheel afhankelijk van de vis- en garnalenvangst. Soms wordt er een heel grote mand gevangen, maar soms is de vangst minder. Ik heb heel veel garnalen verwerkt tot sara sara (gedroogde kleine garnalen). Dat is een erg zwaar karwei. De garnalen worden kort gekookt in zout water en dan in de zon gedroogd. Als ze krokant droog zijn doe je ze in een jutezak en sla je de zak op een houten plaat. De omhulsels van de garnalen raken door het drogen los en die moeten dan eruit gezeefd worden. En dat een paar keer herhalen. Ik deed meer het zeefwerk; elke middag in de felle zon. Ik was in de zesde maand van mijn tweede kind toen ik tijdens dat werk hevige pijnen kreeg. Mijn echtgenoot bracht me met spoed naar het ’s Lands Hospitaal. Eerst met de boot over de brede riviermonding naar Leonsberg en verder met de taxi. Twee dagen later werd mijn zoon geboren. Hij woog twee pond bij geboorte en is uitgegroeid tot een flinke kerel.

De boot weet ik zelf te besturen. Dat heeft mijn vader mij geleerd. Toen mijn man ons huis op Pomona bouwde, nam ik de boot en voer samen met mijn zoon naar Braamspunt om garnalen op te kopen en die weer te verkopen. Niet alle vrouwen kunnen een boot varen. Only the bad ones. Soms als ik ruzie met mijn man kreeg, nam ik de boot om in Nieuw-Amsterdam of in de stad te gaan shoppen. Ik houd van shoppen. Pas als ik gekalmeerd ben, keer ik terug. Dat ik kan varen vindt mijn man niet leuk. Het besturen van een boot vind ik vrij simpel. Het is net als auto rijden. Ik volg nu rijlessen op het vaste land om straks ook zelf te kunnen rijden. Alleen vind ik auto rijden in het verkeer erg eng.

Na meer dan twintig jaar op Pomona wonen zou ik nu heel graag in de stad willen wonen. Ik ben nu 48 jaar oud en mijn echtgenoot 50 jaar. Dagelijks moet ik zijn bloeddruk meten en erop toezien dat het niet hoog wordt. Als we in de stad wonen, kan hij beter medisch gecontroleerd worden.